«Κάποτε θα τελειώσουν όλα αυτά.
Και θα λέμε ότι τουλάχιστον προσπαθήσαμε.
Ότι δεν ήρθαμε άδικα στη ζωή.
Ότι δε γίναμε άδικα βάρος στη γη.
Ότι κάτι αφήσαμε πίσω μας…»
Τ. Θεοφίλου
Την Παρασκευή 7 Ιουλίου στις 9πμ στο Εφετείο (Λουκάρεως) θα ανακοινωθεί η απόφαση του δικαστηρίου σε δεύτερο βαθμό για τον αναρχικό κομμουνιστή Τάσου Θεοφίλου, έπειτα από πολύμηνες συνεδριάσεις. Ο Τάσος Θεοφίλου συνελήφθη το 2012, μετά από ανώνυμο τηλεφώνημα, καθ’ υπόδειξη δύο στελεχών της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας και καταδικάστηκε πρωτόδικα το 2014, σε εικοσιπέντε χρόνια κάθειρξη για απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονία οδηγού ταξί και για ληστεία στην Alpha Bank της Νάουσας Πάρου, που είχε γίνει τον Αύγουστο του 2012. Τότε, απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες της συγκρότησης και ένταξης στην οργάνωση «Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς», όπως και από τις κατηγορίες για κατοχή εκρηκτικών και πολεμικού υλικού. Στις 21 Νοεμβρίου 2016 ξεκίνησε η δίκη του σε δεύτερο βαθμό στο Εφετείο, όπου εκδικάζονται ταυτόχρονα τόσο η έφεση του ίδιου όσο και η έφεση της εισαγγελίας υπέρ του επαχθούς τρομονόμου. Στις 15 Μαΐου 2017, με μια πρωτοφανή και άκρως εκδικητική αγόρευση, η εισαγγελέας Άννα Καλουτά πρότεινε να κηρυχθεί ένοχος ο Τάσος Θεοφίλου για τις πράξεις που του καταλογίστηκαν σε πρώτο βαθμό (ληστεία και απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονία), αλλά και για εκείνες για τις οποίες αθωώθηκε πρωτόδικα (ένταξη σε τρομοκρατική οργάνωση, ανθρωποκτονία από πρόθεση, απόπειρα ανθρωποκτονίας, κατασκευή, προμήθεια και κατοχή εκρηκτικών υλών και διακεκριμένη κατοχή όπλων).
Πρόκειται για μία χωρίς προηγούμενο κατασκευασμένη εξοντωτική πολιτική δίωξη με ότι συνεπάγεται αυτή (καταδίκη, εγκλεισμός, ψυχολογική κατάπτωση κλπ.), τη στιγμή που το σαθρό κατηγορητήριο έχει καταρρεύσει πλήρως και στις δυο δικαστικές αναμετρήσεις. Λείπει παντελώς κάθε αποδεικτικό στοιχείο ενοχής του Τ. Θεοφίλου κι αυτό επιβεβαιώθηκε από τις πενιχρότατες καταθέσεις των μαρτύρων που δεν επιβεβαίωσαν ποτέ τη ζωντανή παρουσία του στα επίμαχα σημεία της ληστείας και της ανθρωποκτονίας. Το μόνο σαφές συμπέρασμα που απορρέει από την εξέλιξη της διαδικασίας και των δύο δικών είναι ότι καθίστανται έκθετες και ανεπαρκείς αστυνομία και δικαιοσύνη ως προς τη σοβαρότητα και την αξιοπιστία των μέσων για την απόδειξη ενοχής του κατηγορουμένου. Μοναδικό «αποδεικτικό» στοιχείο για την καταδίκη του ήταν μια παράτυπη και αντεπιστημονική εξέταση για DNA που βρέθηκε σε ένα καπέλο (με τον ίδιο τον πρόεδρο του δικαστηρίου να δηλώνει: «Καταλάβαμε, μπορεί και να μην το φόρεσε το καπέλο ο Θεοφίλου»). Το συγκεκριμένο αντικείμενο μάλιστα δεν είχε περιληφθεί στην επιτόπια φωτογράφιση των πειστηρίων, δεν είχε εγγραφεί στην έκθεση κατάσχεσης, ενώ αναγνωρίστηκε ως διαφορετικό καπέλο από αυτόπτη μάρτυρα.
Ο αγώνας του Τάσου για την ελευθερία είναι αγώνας ενάντια στο βαθύ αστυνομικό κράτος, ενάντια στην ποινική καταστολή και τα ακραία δόγματά της, αγώνας ενάντια στο κράτος έκτακτης ανάγκης που τείνει να γίνει κανονικότητα. Μίας κατάστασης που, όπως και στην περίπτωση της Ηριάννας Β.Λ και του Περικλή Μ., από το τεκμήριο της αθωότητας έχουμε περάσει στο «τεκμήριο της ενοχής» και στους κατηγορούμενους που « πρέπει να αποδείξουν πως δεν είναι ελέφαντες». Όχι μόνο η δικαστική πρακτική, αλλά και η νομοθεσία, κυρίως με την εισαγωγή των τρομονόμων οι οποίοι συνεχώς διευρύνονται προς το χειρότερο, καταργούν επί της ουσίας ουσιώδη κεκτημένα δημοκρατικά δικαιώματα των κατηγορουμένων, αλλά και επιχειρούν να ποινικοποιήσουν με εφιαλτικό τρόπο κάθε αγωνιστική έκφραση. Άλλωστε, μέχρι σήμερα, αυτό το νομοθετικό πλαίσιο έχει χρησιμοποιηθεί για να φυλακίσουν ή να υποβάλλουν σε δικαστική ομηρία, με ανύπαρκτα στοιχεία, αγωνιστές, σε μια προσπάθεια να εξουδετερώσουν τους ίδιους και πολύ περισσότερο να σπείρουν το φόβο στα κομμάτια του λαού που αντιστέκονται, στη λαϊκή οργή που βράζει.
Όπως λέει ο ίδιος ο Τάσος: «Δεν είμαι αθώος. Στον ταξικό πόλεμο επέλεξα πλευρά με τους αδικημένους και τους καταπιεσμένους, με τους αποκλεισμένους και τους κυνηγημένους, με τους ενόχους και τους κολασμένους. Οργανώθηκα πολιτικά στον αναρχικό χώρο με το μεγαλεπήβολο πράγματι στόχο να πλήξω τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές δομές του κεφαλαίου και του κράτους του. Όμως αρνήθηκα, αρνούμαι και θα αρνηθώ ξανά τις πράξεις που μου καταλογίζουν. Δεν υπήρξα ποτέ μέλος της ΣΠΦ, δεν συμμετείχα στη συγκεκριμένη ληστεία και προπαντός δεν σκότωσα και δεν θα μπορούσα να σκοτώσω για οποιονδήποτε λόγο και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες έναν άοπλο πολίτη».
Είναι καθήκον κάθε ανθρώπου που θέλει να «λέγεται άνθρωπος» να υπερασπιστεί τα δημοκρατικά κεκτημένα και να εκφράσει και με την παρουσία του στη δικαστική αίθουσα την αλληλεγγύη στον Τάσο Θεοφίλου.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 7 ΙΟΥΛΙΟΥ ΣΤΟ ΕΦΕΤΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ (οδός Λουκάρεως). 9.00 πμ